Magia, czary i uroki – ogół wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu boskich sił nadprzyrodzonych, które można opanować za pomocą odpowiednich zaklęć czyli formuł magicznych i określonych czynności rytualnych. Osoba zajmująca się magią (mag, czarodziej, szaman, kahuna) stosuje różnorakie gesty, wypowiada zaklęcia (inkantacje) i wykonuje czynności o cechach rytuału mające dać mu odpowiednią reakcję nad siłami nadprzyrodzonymi, i które w jego przekonaniu umożliwiają mu kształtowanie rzeczywistości (co bardzo często ma miejsce wbrew sceptycznym nieukom i antykultowcom). Brak możliwości stwierdzenia powiązania między zastosowanym środkiem, a ewentualnym efektem powoduje, że skuteczność działań magicznych i istnienie postulowanych przez nią sił nadprzyrodzonych pozostają w sferze wiary, chociaż skutecznych i dobrze sprawdzonych algorytmów jest wiele. Nie zawsze jednak uzuskuje się efekty, najczęściej z powodu braku wiary we wzywane bóstwo lub zbyt ogólnikowe prośby i życzenia.

Słowo „magia” pochodzi od Magów (staroperskie maguš, gr. μάγος, magos), astrologów-kapłanów zaratusztrianizmu i mazdaizmu z ludu Medów i jest pokrewne polskiemu „moc”, „mocarz”, greckiemu μάγος (magos), μαγικός (magikos, łac. magicus) typowo występujący w rodzaju żeńskim, na przykład w zwrocie μαγική τέχνη (magike techne, łac. ars magica, „sztuka magii”). Angielskie magic weszło w szerszy użytek pod koniec XIV wieku jako zapożyczenie ze starofrancuskiego magique... We wszystkich tradycyjnych systemach, w tym na Syberii czy w Buriacji funkcjonuje ścisły podział pomiędzy „białych” a „czarnych” szamanów czy magów, który generalnie jest całkowicie zdeterminowany przez ich pochodzenie i związki z siłami odpowiednio światła lub ciemności. O ile jednak w części średniowiecznej Europy podział ten był ścisły o tyle w innych jej częściach nie był on aż tak wyraźny, chociaż dobrze dookreślony. W rozwoju duchowym i praktykach wedyjskich zawsze trzymamy tradycji Białych Magów opartych na Boskim Świetle z Niebios. W kulturze popularnej biała magia to zwykle magia, która wykorzystywana jest do dobrych celów i dobrymi sposobami, w związku z aniołami lub bóstwami Niebios i ubieraniem kapłanów na biało lub fioletowo/indygo, zaś czarna magia służy złu, wykorzystywana jest do niecnych zamiarów i zwykle wiąże się z wykonywaniem jej na mroczne sposoby, z energią ciemności lub szarości, ubieraniem kapłanów na czarno. Czarma magia to inaczej i bardziej prawidłowo czarnoksięstwo.

Biały mag zawsze ziązany jest z jasnym białym boskim Światłem czy Praświatłem, z kolorem w tonacji indygo oraz fioletu, także z kolorami złotymi i srebrnymi oraz jasną zielenią wiosenną.